اختلال شخصیت نمایشی
اختلال شخصیت نمایشی و سلامت روان(دراماتیک)
خلاصه:
اختلال شخصیت نمایشی(دراماتیک) اختلالی از گروه اختلال‌ها است که گروه B یا اختلال شخصیتی نمایشی نیز نام گرفته است. افراد مبتلا به این اختلال ، از احساساتی پرشور و ناپایدار برخوردار هستند و تصورات ذهنی آنها از خودشان غیرواقعی است. عزت نفس افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی به تایید شدن آنها از جانب دیگران بستگی دارد و برخاسته از احساس واقعی خودارزشی نیست. آنها تمایل شدیدی به…
اختلال شخصیت نمایشی(دراماتیک) اختلالی از گروه اختلال‌ها است که گروه B یا اختلال شخصیتی نمایشی نیز نام گرفته است. افراد مبتلا به این اختلال ، از احساساتی پرشور و ناپایدار برخوردار هستند و تصورات ذهنی آنها از خودشان غیرواقعی است. عزت نفس افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی به تایید شدن آنها از جانب دیگران بستگی دارد و برخاسته از احساس واقعی خودارزشی نیست. آنها تمایل شدیدی به مورد توجه قرار گرفتن دارند و اغلب برای کسب این توجه از دیگران به طور نمایشی یا نادرست مرتکب رفتارهایی می شوند.
این اختلال در خانم ها شایع تر از آقایان است و معمولا در اوایل نوجوانی یا جوانی بروز می کند.
اختلال شخصیت نمایشی چه علائمی دارد؟
در بسیاری از موارد، افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی مهارت‌های اجتماعی خوبی دارند؛ با این وجود، در تعامل با دیگران طوری رفتار می‌کنند که خود را در مرکز توجه دیگران قرار داده و به گونه ای جلب توجه کنند.
از جمله نشانه های افراد مبتلا به این اختلال عبارتند از:
-فرد تا وقتی که مرکز توجه دیگران قرار نگیرد احساس نارضایتی و ناراحتی می‌کند.
-لباس‌های تحریک آمیز می‌پوشد یا رفتاری نامتناسب بصورت تحریک کنندگی جنسی از خود بروز می دهد.
– خیلی سریع احساسات و عواطف خودش را تغییر می‌دهد.
-بصورت کاملا نمایشی رفتار می‌کند به گونه‌ای که احساس می‌کند در حال ایفای نقشی در برابر بیننده‌ای است. در احساسات و کلماتش غلو موج می زند و هیچ صمیمیت و خلوصی را در رفتار او پیدا نیست.
-بیش از اندازه نگران ظاهر فیزیکی خود است.
-همیشه به دنبال تاییدشدن از سوی دیگران و دریافت اطمینان دوباره است.
-به سادگی گول می‌خورد و تحت تاثیر دیگران قرار می‌گیرد.
– دربرابر انتقادات یا تایید نشدن از سوی دیگران به شدت حساس است.
-دربرابر ناامید‌ی ها صبر و تحمل بسیارکمی دارد و هنگام انجام امور روزمره فورا خسته می‌شود. اغلب پروژه‌هایی را شروع کرده و آنها را ناتمام رها می‌کند یا از موردی به مورد دیگر می‌پرد.
-قبل از عمل کردن فکر نمی‌کند.
-تصمیم گیری های عجولانه دارد.
-خودمحور است و به ندرت به دیگران توجه می‌کند.
-در حفظ ارتباطاتش با دیگران غالب اوقات با مشکل روبه‌رو می‌شود و در تعامل با دیگران غیرواقعی و سطحی به نظر می‌رسد.
-برای تهدید یا جلب توجه دیگران اقدام به خودکشی می‌کند.
علل شکل گیری اختلال شخصیت نمایشی چیست؟
علت اصلی شکل گیری اختلال شخصیتی نمایشی نا مشخص است اما بسیاری از متخصصان بهداشت روان معتقدند که هم عوامل اکتسابی و هم ارثی در ایجاد آن دخیل هستند. به عنوان مثال، شیوع اختلال شخصیت نمایشی در برخی خانواده‌ها نشان می‌دهد که نوعی حساسیت ژنتیکی در برابر این اختلال بصورت موروثی در این خانواده وجود دارد. بااین وجود، فرزند پدر و مادر مبتلا به این اختلال به سادگی رفتار خود را از آنها یاد گرفته و تکرار می‌کند.
دیگر عوامل محیطی که می‌تواند در شکل گیری این اختلال موثر باشد عبارتند از: عدم تنبیه یا مورد انتقاد گرفتن در دوران کودکی، پاسخ‌های تقویت‌کننده و مثبت که فقط در صورت انجام رفتارهایی خاص و تایید شده توسط کودک به او داده می‌شود و توجه غیرقابل پیش‌بینی والدین به فرزندشان. تمامی این فاکتورها موجب ایجاد احساس سردرگمی شده و او دیگر نمی‌تواند تشخیص بدهد که کدام یک از رفتارها تایید پدر و مادرش را به دنبال خواهد داشت. اختلال‌های شخصیتی معمولا تحت تاثیر خلق خوی فردی، سبک‌های روانشناسی و شیوه هایی که افراد در زندگی خود برای مدیریت استرس یاد می‌گیرند نیز قرار دارد.
چگونه اختلال شخصیت نمایشی در افراد تشخیص داده می شود؟
درصورت بروز آشکار علائم اختلال شخصیت نمایشی، پزشک با انجام آزمایش‌های پزشکی و روانپزشکی به ارزیابی آن می‌پردازد. در صورت مشاهده علائم فیزیکی، معاینه بدنی و تعدادی تست آزمایشگاهی( مانند بررسی تصویربرداری‌های عصبی یا آزمایش خون) به بیمار پیشنهاد می گردد تا این اطمینان حاصل شود که علائم موجود تحت تاثیر بیماری جسمی به وجود نیامده اند.
در مواردی که عاملی فیزیکی به‌وجودآورنده علائم کنونی در بیمار نباشد، فرد به روانپزشک، روانشناس یا متخصصان مراقبت‌های بهداشتی برای تشخیص و درمان بیماری روانی ارجاع داده می‌شود. روانشناسان و روانپزشکان برای ارزیابی و شناسایی اختلال شخصیتی در فرد از ابزارهای سنجش و سوالاتی استفاده می‌کنند که برای این هدف طراحی شده‌اند.
چگونه افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی درمان می شوند؟
در کل، افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی خود را بی نیاز از هر گونه درمانی می‌دانند. همچنین این افراد در بیان احساسات و عواطف خود غلو کرده و علاقه‌ای به انجام کارهای عادی و روزمره ندارند و همین عوامل موجب می شود تا فرآیند درمان برای آنها سخت می‌شود. با این وجود، درصورت ابتلای فرد به افسردگی- حاصل نداشتن رابطه یا شکست در یک رابطه- یا مشکلی مشابه با آن، پریشانی و احساسی ناخوشایند برای فرد به همراه داشته و در اینجاست که آنها نیازمند کمک دیگران می‌شوند.
روان درمانی( نوعی مشاوره) در حالت کلی ،درمان انتخابی اختلال شخصیتی نمایشی است. هدف این درمان کمک به شخص در شناسایی و رو به رو شدن با انگیزه‌ها و ترس‌های مرتبط با افکار و رفتارهای او و کمک به او در برقراری ارتباط موثر و ایجاد تعامل سازنده با دیگران به شیوه‌ای مثبت و سالم تر است.
داروها برخی اوقات برای درمان دیگر شرایط احتمالی موجود در این اختلال ازجمله افسردگی و اضطراب نیز مورد استفاده قرار می گیرند.
مشکلات مرتبط با اختلال شخصیت نمایشی کدام اند؟
اختلال شخصیت نمایشی می‌تواند ارتباطات اجتماعی، شغلی یا عاشقانه فرد و چگونگی واکنش‌های او به شکست‌ها و ازدست دادن‌ها را تحت تاثیر قرار دهد. افراد مبتلا به این اختلال نسبت به سایر افراد در معرض افسردگی و مسائل مرتبط با آن قرار دارند.
آینده افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی چه خواهد بود؟
بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال می توانند در محیط‌های کاری و اجتماعی عملکرد خوبی را از خود نشان دهند. با این وجود، در موارد خاص ، این احتمال وجود دارد که آنها در زندگی روزمره خود با مشکلاتی قابل توجه روبه‌رو شوند.
آیا اختلال شخصیت نمایشی قابل پیشگیری است؟
هر چند پیشگیری از اختلال شخصیت نمایشی وجود ندارد اما درمان‌های موجود به فردی که در معرض ابتلا به این اختلال قرار دارد کمک می‌کند تا شیوه‌های موثرتری برای پرداختن به مسائل و موضوعات خود بیابد.
منبع: لینک
اختلال شخصیت نمایشی , اختلال شخصیت نمایشی
اختلال شخصیت نمایشی , اختلال شخصیت نمایشی
